KORKUSUZ SELİM 12

Korkusuz Selim, dans ettiği kadının kolay bir lokma olduğunu, estirdiği fırtınanın karşısında; yelkenlerini indirmesinden anlamıştı.”Şehvetli kollara düşkün zayıf bir kadın” diye düşündü. Hemen teslim olan, boyun eğen kadınlardan oldum olası nefret ediyordu. Bu zamana dek sevgilileri olmasına rağmen hiç birine de gönülden ısınamamış, aşkla bağlanamamıştı.

Zaman zaman ilk aşkı gözlerinin önüne geldiğinde; duygulanıyor gözyaşlarına hakim olamıyordu. Her ne kadar yer altı dünyasının “baba”sına duygusallık ters düşüyor ve yakışmıyorsa da; bazen kuralların dışına taşıyordu. Koskoca yer altı dünyasının “baba” sı içten içe ağlıyordu, ağladığı zamanlar da; gözyaşlarını kimselere göstermemeye çalışıyordu.”Kahrolası o trafik kazası olmamış olsaydı, ilk aşkımla evlenecek, mutlu bir yuva kuracak belki de bu alemin kahrını çekmeyecektim “ diye içsel düşünceler içerisinde debelendiği de oluyordu…Her ne kadar yer altı dünyasında “korkusuz” unvanını elde etmiş olsa da,ruhunun içerisinde boşluk her zaman vardı… Rakipleri, karşısında titriyorlardı ama; onun yüreğinin titrediğini hiç kimse bilemiyordu. Bilemeyecekti de…

Çok duygulandı. Kadınla dans ederken nostaljik düşünceler içerisinde uyur gezer haldeydi.

Konsomatris kadının, yer altı dünyasının bu isim yapmış “baba” sı ile geçireceği bir gecenin ardından “belki de farklı bir ortamda kendimi bulurum” düşünceleri, belleğinde dalgalanıp durdu. O da kendisine göre yaslanacak, güven duyacak, darda kaldığı zaman tutunabileceği sağlam bir el arıyordu. Her ne kadar, renkli gecelerin süslü kadınıydı ama kendisini çaresiz ve zavallı hissediyordu. Hele de vücudunun yem olarak verilmeye kalkışılmış olması, onu yiyip bitiriyordu. Çaresizdi. Düşmüştü bir kez bu batağın içerisine. Çıkmak için her debelenmesinde biraz daha batıyordu, batağın içine doğru…

Danstan sonra Selim, masasında korumalarının arasındaydı. Kadına masasından ayrılmasını rica etti. Bakışları donuklaşmış, hüzün vardı üzerinde.Nerden geldiyse ilk aşkı hala belleğinde devinim halindeydi.

“- Ah Aslı, ah! diye mırıldandı.

Adamları, Korkusuz’un şimdiki ruh haline bir türlü anlam veremediler. Biraz öncesindeki görünümünden eser yoktu.

Gecenin geç saatlerinde; sabaha karşı saatlerin akrep ve yelkovanları, “tik taklarını “her zamanki gibi devam ettirirken; Korkusuz ve adamları,”akasya pavyondan ayrıldılar…


Topal Hasan’ın adamları, koca şehrin her tarafına yayıldılar. Şarapçı Hüseyin, kokoreççilerin bulundukları mekana dadandı. Gece on ikiden sonra; sarhoşların, gecenin ayazında yalpa yaparak, kokoreççilerin önünde bekledikleri anlarda; o da, zehir hafiye gibi oralarda dolanıp duruyor,kah etraftan kokoreççinin kokusuna gelen köpekleri kovalamaya çalışıyor,kah da sarhoşlarla derin sohbetlere girmekten geri kalmıyordu.

Şarapçı Hüseyin, koltuğunun altındaki şarabın şişesini, yukarı kaldırıp ağzının boşluğuna doğru çevirdikçe; şarap, hiç nefes almadan gırtlağından aşağıya doğru lıkır lıkır kayıp gidiyordu. Bu bir maharet işiydi sanki. Yanında dinelen sarhoş, onun bu hareketini, elindeki bira şişesinde denemek isteyince ;üstü başı bira içinde kalmış,beline dek açık olan gömleği ıslanmıştı.Tekrar aynı hareketi denemeye kalmış olsa da nafile.Yine aynı hüsrana uğramıştı.

Hüseyin, bir taraftan aheste aheste şarabını yudumlarken, diğer taraftan da yarım somun kokorecini yemekle meşgul ve gözleri, gelen müşterilerinin üzerindeydi.

Kokoreç yemeye gelenlerden bir tanesi tam da aradığı gibi çıktı. Adam, sallanıyordu ama sürekli bir şeyler mırıldanmaya devam ediyordu. Üstelik bu haliyle de her tarafının haşatı çıkmış arabasından inmişti. Kokoreççinin elindeki bıçaklarla tahta üzerinde seri bir şekilde “ takır, tukur “ diye çıkarmış olduğu seslere doğru yaklaşırken, ağzında durdurmayı bir türlü başaramadığı sigarasıyla da boğuşuyordu adeta…Elindeki çakmak, ateş almıyordu.Bir kaç kez daha baş parmağı ile uğraşıp yakamayınca:

- Anasını satmışım, böyle çakmağın. Cehenneme kadar yolun var, diye fırlatıp attı gecenin karanlığına doğru…Çakmak,ilerlerde düştüğü bir yerde “çıt”diye, ölgün bir ses çıkardı.Sonra o da, gecenin sessizliğinde yerini buldu.

Şarapçı Hüseyin, atik davranarak:

- Yakayım ağabey!

Sarhoş, yanan sigarasını derince içine çekip, dumanını sağa sola hoyrat şekilde savururken:

- Namussuz kesmiyor beni! Kesmiyor beni! Zıkkım, “toz” olacak ki; bak nasıl kendime geliyorum.

“Toz “,işte tam da duymak istediği kelimeydi, Şarapçı Hüseyin için. Hemen tilki çevikliyle, adamın kulağına adeta yapışırcasına:

-Ben de istemediğin kadar var ağabey!Yeter ki sen paradan haber ver.

Adam, yırtık cebindeki cüzdanını çıkardı, içinden birkaç onluk uzattı Hüseyin’e…

Birazdan;

Tozu burnuna çektikçe:

- Ohhh be! İşte şimdi kendime geldim…

Kokoreççi, arabasının içerisinden, istenilen siparişleri hazırlamaya devam ederken, diğer taraftan da gözleri, dışarıda olup bitenleri inceliyordu…Arabasının aküsüne bağlı tek florsan,gecenin karanlığında,saçtığı ölgün ışıkla lıpı lıpır göz kırpıyordu etrafa…

Kokoreççi de yutkundu. O da eski” kuru” içicilerdendi. Dayanamadı. Bıçakları, önündeki tahtada “takur, tukur ettirmeye çalışırken, boğuk bir ses tonuyla:

- Ahbap, o “kuru”dan bize de var mı?

Şarapçı Hüseyin, hemen arabaya yanaştı:

- Var ağabey, yeter ki paradan haber ver!..

Kısa bir sürede bütün kokoreççiler ve müşterileri, Şarapçı Hüseyin’in yolunu dört gözle bekler oldular…