öykü:Buse'nin Göz Yaşları(55)

BUSE’NİN GÖZ YAŞLARI (55)



Resmi büyük görmek için tıklayın


Buse, kocasını yakından takip ediyordu. Paranoya bir durumla karşı karşıya olduğunu zaten sezinliyordu. Geceleri karabasanlar gibi çöken kabuslar, onu yiyip bitirdiği gibi son zamanlarda sürekli zayıflayarak da güçsüz kalması da çekilecek gibi değildi.Kocasının Amasya Devlet hastanesinden geldikten sonra doktorun Ankara’ya sevkinden dolayı;evde hazırlıklarını yapmaya başlamış,en çok da Tamer’den ayrı kalacağı için içten içe üzülmeye başlamıştı.Ayrılık göz yaşlarını içine akıtıyor amma belli etmiyordu.Oğlu Tamer ise olacaklardan habersiz, annesinin etrafında fır dönüyor,kelimeleri yuvarlayarak bir şeyler anlatmaya ya da bir şeyler sormaya çalışıyordu.

Buse, kocasından habersiz; “Ankara’da ne olur ne olmaz, darda da kalırsam kimden yardım alırım” düşünceleri içerisinde tedbirli davranmayı kafasına koydu. Beş adet devlet yapımı iki buçukluk altın gramise ve de kolundaki sekiz adet bileziği de yanına almayı ihmal etmedi. Bunları, zorda kaldığında kendi sigortası olsun diye değerlendiriyordu. İki buçukluk altın gramiseleri, küçük bir kesenin içerisine yerleştirip,sutyeninin iç kısmında hazırladığı bir yerde saklamayı yeğledi.Böylece ne olur ne olmaz düşünceleri içerisinde önce kendini sağlama almayı birinci planda görüyordu.

Eskiden olduğu gibi içten içe kocasına öfkelendiği oluyor;” Allah’ım şu katilin sonunu bir an evvel gösterse de ben de vicdan azabından kurtulsam. Bu katilin karşısında susmakla her gün kendi kendimi yiyorum ama elden bir şey gelmiyor. Belki susmakla insanlığımı ayaklar altına alıyor, cesur olmamakla zayıflığımı ortaya koymuş oluyorum ama yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Zaten kendim, kolu kanadı kırılmış zavallı bir kuş gibiyim. Çaresizlikler içerisinde sadece oğlum Tamer’i düşünmekten başka yaptığım her hangi bir durum yok…

Köydeki Cafer’in taksisini Amasya’ya kadar kiraladılar. Cafer, Ahmet efendi ve karısını Amasya’da garaja kadar bırakıp geri dönenecekti. Garaja gitmeden önce Buse’nin kalenin dibinde, eski yerleşim yerinde bulunan evlerine uğrayacaklar; Tamer’i, annesine Ankara’dan dönene kadar orada kalması için bırakacaklardı.

Buse, köydeki evlerinden ayrılmadan önce bütün hazırlığını yapmış, oğlu Tamer’in bütün libaslarını eksiksiz çantaya doldurmuştu. Çocuğunun,annesine yapacağı masrafları göz önüne alarak, kocasından para koparmayı hakkı olarak düşünmüş ve bu konuda tartışmaya bile girmişlerdi.

Buse:

-Çocuğumuzu annemlere bırakacağız ama annemlerin maddi durumu ortada.Malum bu çocuk,özel bakım ister.Bunun için de maddi güç lazım.Bu da annemlerde zaten yok.Bunun için para desteğinde bulunmamız lazım.Öyle değil mi?

Ahmet efendi:

-Bu zabinin ne masrafı olacak. Daha bebek ya. Yetişkin insan gibi yemez içmez. İnsaniyet namına baksalar ne olur sanki …Hem kendi öz torunu değil mi?

Ahmet efendinin bu sözlerinde kasıtlı bir vurgu hissetti, Buse.
Kocasının hırçınlığı üzerindeydi. Hiç bir konuşması olumlu değildi. İlla zıddını yapacaktı söylenen her sözün.

Buse, bu konuda taviz vermek taraftarı değildi.Ne yapıp yapıp üç beş kuruş koparmak zorundaydı.

Buse:

-Valla senin bildiğin gibi değil Ahmet efendi. Sen, çocuk ne yer ne içer diye hiç düşünmedin ki bilebilesin. Küçük bir çocuğun masrafı büyük bir insanınkinden daha
fazladır. Yetişkin insan, yokluktan anlar; olmadığı zaman susar,sineye çeker.Fakat küçük çocuktan bunu asla bekleyemezsin.Öyle değil mi?

Busenin bu konuşmalarında az da olsa sanki bir baş kaldırış ve isyan okunuyordu. Bu cesareti, nasıl ve kimden almıştı da böyle korkusuzca konuşabilmişti. Kendisi de hayretler içerisinde kalmıştı…

-……….


Buse,kocasının bu sükutunu dinlemede bırakmıştı.Biraz sonra öksürük karışığı cılız bir ses:

-Ne kadar para vereyim,annenlere?...

Ankarada ne kadar kalacağımız belli olmayacağı için fazla vermekte fayda var derim.

Ceketinin iç cebinden çıkardığı bir deste parayı uzatıp:

-Al bakalım, senin dediğin olsun.

Bu sözleri söylerken de içinden:
“Ulan bu piç şimdiden beni böyle masrafa sokarsa ilerde ocağıma incir dökecek bu velet.” diye geçirdi.

Cafer’in kullandığı taksi, Amasya kalesinin dibindeki eski yerleşim yeri mahalleye geldiğinde;güneş,çoktan kızıllığın ardından yitip gitmiş;hava kararmış,sokaklarda kimseler kalmamıştı.Sokak lambalarının cılız ışığı ortalığı aydınlatmaya çalışıyor;bazen evlerine gitmek için sabırsızlanan insanların görüntüleri,bu sokak lambalarının ışığının kümelendiği bölgeye düşüyor sonra da kaybolup gidiyorlardı,evlerine doğru.Arada bir mahallenin köpekleri yoldan gelip geçenlere cılız bir şekilde havlayıp duruyor,karşılık verilmeyeceklerini sezdikleri için de yattıkları yerden kımıldamıyorlardı…

Buse, kucağında çocuğuyla, aşina olduğu evin kapısının demir tokmağını “tok,tok, tok “ diye üç kez vurdu…Bu vuruş,çocukluk ve genç kızlık zamanlarındakinin aynısıydı.O zamanlar da üç kez aynı ses tonuyla kapının tokmağını kaldırıp indirirdi.

İçeriye doğru kulak kabarttı. Ara ara yükselen sesleri tanımaya çalıştı. Songül kardeşinin tiz sesi yükseliyordu.Hemen sesi tanıdı. “Canım kardeşim ve kardeşlerim “ diye iç geçirdi. Sizlerle ne kadar da mutluydum bir bilseniz…

İçerdeki sesler, devam edince; “ duymadılar herhalde diye kendi kendine mırıldandı. Bu sefer,kapıya tokmağı daha sert indirmeye başladı.

-Tok! Tok! Tok!..

İçerdeki sesler kesildi. Birazdan kapı gıcırtıyla açılmadan önce içerden gelen:

-Kim o?

Sorusuna Buse, karşılık vermekte gecikmedi.

-Benim anne!.. Kızın Buse!..

Ahmet efendi, taksinin içerisinde bekliyordu. İçeriye geçmeyi bile düşünmemişti.Buse ile evlendiğinden bu tarafa ilk kez geliyordu,bu eve ve mahalleye…

Taksinin içerisinde beklerken:

“Evinin de mahallesinin de canı cehenneme, şu kadın bir an evvel evden çıksa da Ankara’ya yollansak” Diye düşünüp duruyordu…


(DEVAM EDECEK)