Buse'nin Göz Yaşları(57)

Hematoloji polikliniğindeki doktor, Amasya Devlet Hastanesinden sevk yazısını okuyunca;oturduğu koltukta geriye yaslanıp,kısa bir süre düşündü.Karşısında duran Ahmet efendiye şöyle bir baktı.Buse’ye dönerek:

-Hastanın refakatçisi siz misiniz, neyi oluyorsunuz?

-Evet, refakatçisiyim. Eşi oluyorum.

Doktor, her ikisi arasındaki bariz yaş farkını hesaba katarak “İyi ki, hastanın kızı mı oluyorsunuz demedim” diye düşündü. O hatayı bir kez yapmış, bir daha da böyle bir densizlik yapmamaya yemin etmişti kendi kendine…Bunun için dikkati elden bırakmıyordu.

Hastaya refakatçiyle birlikte sekiz nolu odada kalması için yatış kağıdını doldurup imzaladı. Elindeki kağıdı Buse’ye uzatarak:

-Hastanın yatış işlemlerini gerekli yerlerde yaptıktan sonra ben de bütün tahlillerin tekrardan yapılmasını istiyorum. Zor da kaldığın zaman danışmaya gidip sormak istediğin şeyleri sorabilirsiniz…Biz,kendi tahlil sonuçlarımıza göre hastamızı değerlendiririz.Amasya’nın kararları bizi bağlamaz.

-Peki

Tekerlekli sandalyeyle Ahmet efendiyi, sırasıyla kan alma ünitesine,laboratuarda idrar vermeye,EKG. Ve film çekimlerine götürdü. Her birinde beklemek zorunda kaldığı kuyruklardaki izdihamın yaratmış olduğu sıkıntılar,Buse’yi haddinden fazla yordu.Bütün tahliller bittikten sonra yatış işlemlerini de hasta yatış servisinde tamamlayıp,Ahmet efendiyi sekiz nolu odasındaki on bir nolu ranzaya yatırdı.Bir saat sonra elinde dosyayla içeri giren hemşire,sekiz nolu odanın hastalarını tek tek dolaştıktan sonra Buse’nin yanına gelince:

-Yeni gelen hasta bu mu?

-Evet,bu.Benim hastam.

Elindeki serum şişesini, askıya taktıktan sonra kolundaki damarla irtibatı sağlayıp,şişenin içerisine şırıngaladığı ilacı damla damla hastaya vermeye başladı.Hasta biraz sonra yol yorgunluğunun da etkisiyle kendinden geçmiş uyuyordu…Uykusunun başlarında yine köydeki gibi kabuslar görmeye başlamış olsa da biraz sonra öyle derin bir uykuya saplandı ki hiçbir şey göremez ve hissedemez olmuştu…

Buse,biraz sonra hastalara gelen öğle yemeği nevalesinden karnını doyurmaya çalıştı.Küçük bir kase yoğurt,tuzsuz pirinç pilavı ve yanında nohut yemeği, menüyü oluşturuyordu.

Odanın içerisindeki hastaların refakatçileri,sırasıyla :

-Geçmiş olsun kardeş

-Geçmiş olsun bacim

-Hastanın nesi var?

Bazıları da densizlik yapıp:

-Hasta,babanız mı oluyor?Maşallah ne hayırlı evlatlar var,analar neler doğuyor be!..


Buse,başını sallayarak geçmiş olsun dileklerini kabul edip, bir mukabil karşılıklarını vermeyi ihmal etmedi.

-Sizlere de geçmiş olsun. Allah, şifalar versin efendim…

Buse,okul yıllarındaki anılarına geri döndü.O zamanlar,okuldan teorik ve nazari derslerini görmek için Samsun Devlet Hastanesine gidiyor,hastaların üzerinde bizzat uyguluyorlardı.Biraz önce hemşirenin içeriye girmesiyle içinde kalan uhde onu alıp götürmüştü bilinmeyen gizemli dünyaya doğru…Bir an başındaki kepe gözleri takılı, adeta aynı noktaya mıknatıs gibi saplanıp kalmıştı.”Şu anda yanımda yatan bu adama satılmamış olsaydım inan ki şu beyaz elbiseyi giyecek başıma saçlarımın üzerine de o kepi takacaktım…Ama gel gör ki,kader beni yanlış taraflara sürükleyip götürdü” düşünceleri içerisinde kendi kendine üzülüp durdu.

Öğleden sonra bütün tahlilleri toplayıp getirdi ve hastanın dosyasının içerisine yerleştirdi. İki saat sonra da doktorların vizite gezisiyle tahliller,doktorların hocaları tarafından incelenmiş yapılan konsültasyon sonucunda da:

-Evet,bu hasta kan kanseri.Tedavisine devam edilecek.Yirmi bir kür gerekli ilaç tedavisine devam edilecek.Ardından kanın değiştirilmesi işlemine gidilecek.Yalnız bu tedaviler fazla maddiyat gerektirecek.İlaçların yurt dışından tedarikleri mümkün olacak.Aksi takdirde herhangi bir olumlu sonuç alınamayacak…Bunun için hastanın sahibi ile konuşup bu durumlardan bilgilendirmemiz lazım.

Buse’yi, karşılarına çağırıp:

-Bakınız hanımefendi diye söze başlayarak, kendi aralarında aldıkları gerekli açıklamalar yapıldı.

Buse, bir gün müsaade isteyip durumu köyde Ahmet efendinin çocuklarına bildireceğini söyledi.

Ahmet efendiye tahlillerden sonra gerekli tıbbi müdahaleler yapılmaya başlanıldı. Akşama doğru uyanıp kendine geldiğinde, Buse, doktorların sözlerini kendisine aktardı.Ahmet efendi,kendisinin bir an evvel iyi olması açısından gereli talimatı vermeyi ihmal etmedi:

-Hastanenin telefonundan köy muhtarlığını ara; oradan, bizim çocuklara haber versinler, sen onlarla bizzat konuş.O kadar arazi var.Derhal on ,on beş dönüm kadar arazi satıp parasını alıp gelsinler.O yönden doktorlara,ne gibi ilaçlar getirtecekler ise
tereddüt etmesinler diye söylersin…

Akşam yemeğinden sonra Ahmet efendi, uykusunun kollarına tekrar kendisini bıraktı. Verilen ilaçlar,bedenini sarsmış,kendinden geçmişti…

Buse, yanında getirdiği valizinin içerisine gizliden gizliye anılarını yazmakta olduğu defterini de sıkıştırmıştı. Şimdi defterini çıkarıp bir şeyler karalamak ihtiyacını hissetti.İlhamın nerede ve ne zaman geleceği belli olmuyordu.Hemen değerlendirmek gerekiyordu fırsatı.İlham,uçarsa bir daha yakalama imkanı da olmaz bir dahaki gelecek olan ilhama kadar beklemek zorunda kalaçaktı.

Defterini,valizin altından çıkarıp aldı.Sırtını kocasından tarafa dönerek bir şeyler yazmaya çalıştı:

HASTANE

Derdim nedir soran olmuyor,
Doktorlar da beni anlamıyor
Konuşsam herkes deli diyor
Ağlasam da divane diyor

Benim yazgım böyle yazılmış
Hep karalara bağlanmış
Yüreğim ayrılıklarla dağlanmış
Kısmetim hep kötülerleymiş…

Hastane dediler
Geldik buraya
İyi olmak için
Girdik sıraya…

Şiirini yazıp bitirmiş,eski yazdıklarını da tekrar gözden geçirmişti.Defterini eski yerine tekrar sıkıştırdı.Gözlerinin ağırlaştığını hissetti.Oğlu Tamer geldi aklına.Oğlu aklına gelir gelmez de göğsünde birden bire bir sancı belirdi.Sanki sol memesinin altına bıçak darbesi yemiş gibi acı hissetti bütün benliğinde…Birazdan göz kapakları kapanıp,yatağın ayak ucunda kıvrılıp uyudu…