Buse'nin Göz Yaşları(66)

Doktorlar, kendi aralarında konuşuyorlardı:

“İlk kemoterapi uygulaması olacağı için ayıldığında büyük bir depresyon geçirebilir. Onun için şu aşamada diğer hastaların yanından tecrit edelim.Hastamız zaten ilk aşamada hastalığına karşı isyan,reddetme döneminde.Hastalığını kabullenmiş gibi görünse de aslında öyle değil.İçten içe kendisini yiyip bitiriyor gibi bir halleri var…Sadece bu hastaya özgü bir durum değil.Bütün hastalar için geçerli.Ama zamanla hastalığının diğer aşamalarında hastalığı ile barışık yaşayacaktır.Buna inanıyorum…
Yalnız, hizmetlilere söyleyelim. Tecrit odasının camlarına içerden siyah perde çekilsin.Cama baktığı zaman kendisini göremesin.Lavaboda ki aynalar da zaten takılı değil.Tuvalet ihtiyacı için çıktığında aynaya bakmak ihtiyacı duyacaktır.Hiç kimse ayna yaklaştırmasın,vermesin ona.” Kararına vardılar.

Zile basıp çağırdıkları hizmetliye gerekli talimatı verdiler…

Buse’ye kemoterapinin birinci kürü uygulandı. Dört beş saat baygın ve kendinden geçmiş vaziyette yatağında yatıyordu.Yavaş yavaş gözlerini araladı.Kirpikleri bile ağırlık veriyor gibiydi.Gözlerini bir kez daha denedi,açmak için.Bu sefer başarmıştı.Her ne kadar gözlerini açmış olsa da anlamsız ifadelerle etrafa bakıyordu.Zayıf bir floransan lambasının ışığı,bulunduğu odayı aydınlatmaya çalışıyordu.Işık zayıf kalıyor,gücü yetmiyordu,odayı tamamen aydınlatmaya…Kafasını kaldırmadan bakışlarını sağa sola oynattı.Etrafta bir şeyler göremiyordu.Bilincini toparlamaya çalıştı.Toparlayamadı.Tekrar denedi.Bir şeyler düşünür gibi oldu.Bir kaç hayal gibi şeyler canlandı belleğinde.Hafifçe sağ kolunu oynatır gibi oldu.Oynatır oynatmaz da ince bir sızı hissetti kolunda.Kafasını kolundan tarafa çevirince serum şişesinin asılı olduğunu gördü.

Şimdi bilincinin tam olmasa da açılmış olduğunu, nesnelere karşı algılama yapmaya başladığını hissetti.Duvarda boydan boya gerili duran siyah perdeye hiç bir anlam veremedi.Odanın diğer duvarları ise beyaz,sadece o duvar simsiyahtı.Ne olduğunu çıkaramadı.Beyni zonkluyordu.Neler olup bittiğini anlamaya çalıştı.Vücudundaki yorgunluk,çekilecek gibi değildi.Bakışlarını tek bir noktaya odaklaştırıp anlamsız ifadelerle bakmaya çalıştı.Bir an maziye dalar gibi oldu.Okuldan babası tarafından alınıp karısı ölmüş adama satıldığı anı gözlerinin önüne getirmeye çalıştı.Hele o ilk geceyi hiç anımsamak istemiyordu.Kocasının, sevip okşamayı bırak hoyratça saldırışı,salyalarını akıtmış bir kuduz köpek gibi karşısında hırlaması;bütün genç kızlık hayallerini yerle bir etmeye yetip de artmıştı bile…

Halbuki ne hayaller kuruyordu, sevgilisiyle birlikte olmak için.Ama hiçbiri gerçekleşmemişti.Hepsi hayalde kalmıştı.Babasının o şekildeki tavrına da hiçbir anlam veremiyordu o zamanlar.Çocuksu duygular içerisinde işin ciddiyetini bile anlayamıyordu.Babasına isyan edecek olunca,tepkisi çok sert olmuş,salladığı yumruk annesine isabet edince,annesinin dişleri kırılmış,ağzı kan çanağına dönmüştü.O da o zaman korkudan
kaderine razı olup, sesini çıkarmamış, o zamandan bu zamana dek erkeklere karşı duyduğu kini bilinç altında besleyip durdu.

Şimdi içinde muazzam bir sıkıntı vardı .Nefret duyguları kabardı.”Kocamın da,babamım da,daha doğrusu bütün erkeklerin canı cehenneme “diye öfke kustu.

O sırada odaya aynı hemşire girdi.

-Buse hanım, şimdi nasılsın?

- Nasıl olacağım,sinirlerim ve öfkem tepemde.Şu yataktan bir kalkabilsem seni bile boğabilirim,hemşire hanım.

- İnşallah şaka söylüyorsundur.Ama ben seni çok seviyorum.Bana nasıl kıyarsın,Buse hanım..

- Valla şu anda kimseyi tanıyacak halim yok. Gözünün yaşına bakmam bak…

Hemşire, Buse’nin kendisine karşı ters konuşmasını normal karşılıyor,ona kızmıyordu.Onu konuşmaya teşvik ederek sinirlerini yatıştırmaya çalışıyordu…Boşalan serum şişesini alıp odadan çıkarken:

-Bir isteğin var mı Buse hanım,ben başka hastalara da bakacağım için seni yalnız bırakmak zorunda kalacağım.

-İsteğim var.

-Buyrun.

-Birlikte lavaboya kadar gidelim,bana yardımcı ol da.

Koluna girip yardımcı oldu.Lavaboya kadar gittiler.Buse,tuvalet ihtiyacını gidermeye çalıştı.Dışarı çıktığında elini yüzünü yıkayıp aynaya bakmak istedi.Karşıya baktığında beyaz fayanslardan başka bir şey göremedi.

-Nedeeennn aaayynnnnaaalllaaarr,yookkkkk?!.. Diye bağırdı.

Hemşire, Buse’nin hırçınlığı karşısında onu teskin etmeye özen gösteriyordu.

-Buse hanım,aynalar ikinci kattaki lavabolarda var.Eski odana geçtiğin zaman her şey normale dönecek.O zaman aynalara rahatlıkla bakarsın,ha.Olmaz mı?...

“Kemoterapi uygulamasından sonra hiçbir yerde ayna görmeyeceğim diyen kendisiydi halbuki.Her şeyi bir anda unutuvermişti.” Diye düşündü,hemşire…

Lavaboda ellerini ve yüzünü yıkarken Buseye daha dikkatlice bakmaya çalıştı.İlacın yan etkileri göstermeye başlamıştı bile.Saçları yer yer dökülmeye başlamış,kaşları ve kirpikleri ise tamamen kaybolmuştu.Buse’nin kocasıyla birlikte hastaneye ilk gelişlerindeki çekici güzelliğinden eser kalmıyordu,git gide…Esmer saçları döküldüğü gibi birden bire aklar düşmüştü saçlarının karalığına…O esmer, güzelliği ile çekici olan Buse gitmiş,sıradan,çirkin,gittikçe zayıflayan çirkinleşen bir kadın vardı sanki onun yerinde…

Tekrar odasına hemşireyle birlikte döndüler.Şüphe dolu sorularını sormaya devam ediyordu:

-Hemşire hanım,bu Allah’ın belası siyah perdeyi niye çekmişler bu duvara,ha?Camları niye kapatmışlar?Yoksa bu duvarın rengi mi siyah,bana mı öyle geliyor?

-Senin sağlığın için Buse hanım.Güneş ışını vurup da gözlerini kamaştırmasın diye…

Hemşire,onun öfke dolu sorularına karşılık kaçamak yanıtlar vermeye çalışıyordu…Buse tekrar yatağına uzandı.Kurmaya çalıştığı hayaller içerisinde uyumaya çalışırken,hemşire:

- Tekrar görüşmek üzere,hoşça kal deyip odadan ayrıldı.



(DEVAM EDECEK)