Buse'nin Göz Yaşları(67)

Okullar, yarı yıl karne tatiline girdi, Emine ve Tugay da diğer öğrenciler gibi karnelerini aldılar.Sivas’tan Amasya’ya dönme hazırlığındaydılar.Öğrenciler de ayrı bir heyecan ve telaş vardı.Herkes cıvıl cıvıldı…Farklı yerlerde ikamet edenler,birbirleriyle vedalaşıyorlar,aynı yerde olanlar ise birlikte gideceği yere gitmenin sevinci içerisindeydiler…

Tugay’ın Çorumlu arkadaşları:

-Tugay,bizi sakın unutma ha.Bizim yerimize Ferhat ile Şirin’e selam söyle.Biz gidip gezemedik ama oraları,sen Ferhat’ın deldiği dağları bizim yerimize gezip gör bir daha.Olmaz mı?... Gelirken de Amasya misket elması getirmeyi unutma, ha…

-Ya arkadaşlar, istediğiniz misket elması olsun.Ben size elmanın kralını getiririm,merak etmeyin…Selamınızı da aynen söylerim Ferhat ile Şirin’ e…Sizin adınıza da Ferhat’ın deldiği yerleri bir kez daha ziyaret ederim…Benim de sizden bir istirhamım olacak…

- Emrin olur Tugay, söyle de hemen yapalım.

-Emir değil canım.Sizler de bana gelirken şöyle tazesinden sıcak kavrulmuş Çorum leblebisi getirin,olmaz mı?..

Arkadaşları, kendi aralarında konuşurlarken Emine de lafa karışıp:

- Sadece sizin arkadaşınız Tugay mı? Ben de isterim bak, Çorum leblebisinden,tamam mı?

Hepsi birden:

- Tamam Emine, sana da sözüm olsun.

Emine ve Tugay, otobüsten yan yana bilet aldılar. Arkadaşlıkları eskisine göre daha da ilerlemişti.İlk günlerdeki sıkılganlıklarından eser kalmamıştı.Aşkları daha da ileri boyutlara kadar gelip güçlenmiş,ayrılmamak üzere yarınlar için kök salmıştı…Gittikçe de birliktelikleri artıyordu.Ayrılmayan iki sevgili olmuşlardı artık.Tugay,sevgilisi Emine’nin de valizini bagaja koyup yukarı çıktılar.On dört on beş numaralara yan yana oturdular…Muavin,gerekli yolcu sayım ve kontrollerini yaptıktan sonra kaptan şoföre:

- Tamam, kaptan yolcular.Gidebiliriz artık.

-Kaptanın marşa basmasıyla otobüs çıkardığı güçlü bir hırıltıyla çalıştı.Geri geri gidip,yönünü yola doğru çevirdi.İstikamet Amasya’ydı..Otobüs,biraz sonra Sivas terminalinden ayrılmış,bozkırda yoluna bütün hızıyla devam ediyordu…İkisinin de karneleri oldukça iyiydi.Emine takdiri almış,Tugay ise teşekkürle yetinmişti.Emine’nin ayrı bir hırsı vardı okumaya karşı.Ablası Buse’ye yemini vardı…Onun yapamadıklarını,içinde kalan uhdeyi yerine getirmekte kendi kendisine söz vermişti bir kez …Onun ideali hemşire olmaktı.Kendisinin ki ise öğretmen olmak.Böyle konuşmuşlardı.Bugünkü gibi anımsıyordu aralarında geçenleri…Bunları aklına getirdikçe hüzün bulutlar çöktü yine.Bir an daldı maziye.Çok acı günler geçirmişti ablası Buse.Kardeşi Şengül’ün yazdığı mektuba göre de hala aynı acıların içerisinde kıvranıp duruyordu,anlaşılan.Ablasından haber alınmamış olmasına bir türlü akıl sır erdiremiyordu…

- Erkek kardeşim olmuş olsaydı, hiç çekinmeden korkusuzca Ankara’ya gidip ablasının yattığı hastaneyi bulur kendisinden haberdar olur,bizleri de haberdar ederdi “ diye düşündü.

Tugay, Emine’nin otobüsün camından dışarıya doğru yönelen dalgın bakışlarını hemen sezinledi.

-Yine daldı gözlerin. Sevinecek yerde hüzünlüsün. Karnende takdir de var.Doğrusu anlamış değilim senin ruh halini…

-Anlayamazsın Tugay!..Senin çünkü dertler içerisinde kıvranan bir ablan yok.Gerçi olmasını da istemem. Allah, dert verip derman aratmasın kimseye…

- Ablanın durumundan mı bahsediyorsun?.

- Evet!..

- Sahi senin ablanın adı neydi,Emine?O zaman da sormuştum ama zil çaldığı için kaynayıp gitmişti.

- Neden o kadar merak ediyorsun Tugay?

- İçimden sormak geldi, hepsi o kadar.Başka da bir şey yok…

-Peki o zaman söyleyeyim. Benim ablacığımın adı :Buse.

Emine’nin ağzından Buse çıkar çıkmaz, Tugay’ın beyninde şimşekler çakmaya başladı…İlk aşkı geldi aklına.Onun da adı Buse’ydi.Acaba o mu diye kendi kendisini soru yağmuruna tutarken o da maziye daldı…Papatya pastanesindeki ilk öpüşmelerini anımsadı.Sonra ikinci buluşmalarındaki ayrılık rüzgarlarının estiği o talihsiz anı gözlerinin önüne getirdi.Şimdi tam bir muamma içerisinde kendisini hissetmeye başladı.Acaba o ise,ne yapacaktı?Yanındaki sevgilisi,ilk aşkının kardeşi olmuş oluyordu.Böyle bir aşk ilişkisi içersinde bulunmayı büyük bir talihsizlik olarak görüp labirentte yolunu yitirmiş talihsiz aşık olarak düşünüyordu,kendisini…

-İnşallah o değildir, diye mırıldandı kendi kendine…

Yanındaki sevgilisi Emine, bu mırıltıyı duydu.

-Tugay, kendi kendine ne söylenip duruyorsun.Anlayamadım,biraz önceki söylediklerini…


Tugay, içine attı,düşüncelerini…

Emine, erkek kardeşi olması üzerine odaklaştırmıştı kendisini. Sonra birden bire Tugay’a dönerek:

Amasya’ya gidince senden bir ricam olacak.Sen,bana bir iyilik yapacaksın.Ablamı Ankara’da yattığı adresi elde edip,onu orada arayıp bulacaksın, ha…Ne dersin?...Gerekirse ikimiz birlikte gideriz,yanına.Olmaz mı?

- Neden olmasın, Emine. Arkadaşlık, dostluk, bugünler için vardır…

Otobüs sarp dağların arasından kıvrılıp yoluna devam ediyordu. Karşı dağların eteklerine kadar yağan karın beyazlığı; kendisini, gelin elbisesi gibi gösteriyor,gözleri kamaştırıyordu…Emine’nin bakışları,karın beyazlığına takılıp,gelin elbisesini hayal etti…Sonra da o mutluluğu tattıracak Tugay’ın elinden sıkıca tutup kavradı.Başını,omzuna dayayıp onun sıcaklığı ve kendisine verdiği güven içerisinde gözlerini kapatırken:

-Sevgilim!... diye içinden geçirdi…




(DEVAM EDECEK)