öykü:Buse'nin Göz Yaşları(68)

Emine’nin eve gelmesiyle bayram havası esmeye başladı. Yeğeni Tamer,ilk önceleri teyzesi Emine’yi yadırgamış olsa da sonradan kucağından inmez oldu.Emine ise yeğenini çılgınca seviyor,ona oyuncaklar alıp gönlünü almaya çalışıyor,ara sıra evden dışarı çıkarıp Amasya’nın uzun caddesinde birlikte geziyordu.Her ne kadar yeğeni ile ilgileniyor olsa da aklı fikri ablası Buse’deydi.Ablasından neden haber alınamadığını araştırıp bulmaya yeminliydi.Önce minibüslere atlayıp Işıklı köyüne gitmeyi düşündü sonra da aklına aniden Selma gelince;köye gitmekten vazgeçip Selma’nın Amasya’daki yerini bulmayı düşündü.Ablasının doğumunda köye gittikleri zaman Selma ile minibüste karşılaşıp köye birlikte gittiklerini anımsadı.Köyde ise ağabeysinden aldığı parayla da Amasya’da market açıp çalıştırdıklarını söylemişti.Hatta adresini bile belirtmişti.Hafızasını yoklamaya çalıştı.Neydi,neydi diye belleğini zorladı.Hah tamamdı.İstiklal caddesi belediye otobüsleri son durak karşısındaki papağan marketi çalıştırıyor olmalıydı…

Eve dönmeden yeğeni Tamer ile birlikte belediye otobüsüne binip son durakta indi. Otobüsün içerisinde inşallah yanlış anımsamamış olurum diye aklından geçiriyordu. Sağa sola bakındı. Karşıda beş katlı apartmanların altındaki papağan markete gözleri takıldı. Orta büyüklükte olan bir yerdi.İçeri girdiğinde Selma’nın kadın müşterilerle ilgilendiğini gördü.Kadın,poşetini almış dışarı çıkarken,yeni bir müşteri içeriye giriyormuşçasına,Selma:

- Buyur dedi.

- Buyurduk Selma abla!...

Selma, Emine’nin gülerek, buyurduk Selma abla, sözüyle içeriye girenlerin kimler olduğunu hemen anladı.

-Vay Emine hoş geldiniz. Yel mi attı, sel mi attı sizi buralara?

- Ben de bilmiyorum, doğrusu hangisi attığını, seni özledim geldim işte.

- Ne demek çok memnun oldum. Yeğenimiz Tamer de bayağı büyümüş. Dillenmiş baksana. Dur şimdi,ben ona yiyecek bir şeyler vereyim.O,Buse gelinimizin biricik gülü…

- Emine, Selma’nın göstermiş olduğu sandalyeye oturmuş, yorgunluğunu almış, nefesini toplamıştı.Konuyu ablasından açmaya hazırlanıyordu.Selma’dan da beklediği açıklama gelmeyince; kendisi,konuya girmeyi düşündü.

- Selma abla, işler nasıl gidiyor?

-Eh işte köyde durmaktan bence iyi. Köyde çürüyüp gitmişim valla. Hiç olmazsa burada ne yaptığımı ne kazandığımı bilebiliyorum.İyi ki köyden şehre gelin gelmişim.

- Allah, bol kazançlar versin sizlere.

-Sağ olasın.

- Ya abla, sana soracağım bir konu var. Ablamız Buse’yi merak etmeye başladık doğrusu. Ankara’ya giderken yeğenimiz Tamer’i eve bırakmış bırakmasına da;herkes çabuk döner diye beklerken neredeyse gidişi üç aya yaklaştı hala dönmedi.Onun için meraktayız doğrusu.Ne oldu,eniştenin sağlık durumu hala iyi olmadı mı?Bu konularda ne dersin?Bilginiz var mı?

Selma, oturduğu döner koltuğunda geriye doğru yaslandı. Hafifçe sağa sola yaylandı. Her zaman neşeli görünen Selma’nın ağzından kelimeler yavaş yavaş dökülmeye başladı:

- Valla Emine, bana köyden gelen haberlere göre ağbeyim Ahmet efendi,iki ay hastanede kaldıktan sonra “ben iyileştim “ diye hastaneden çıkıp gelmiş…

- Eee, sonra? Niye sustun. Ablam gelmemiş mi yoksa?

- Sonra ağabeyim, köydeki Deli Osman’ı ben öldürdüm diye jandarmaya gidip teslim olmuş. Onu tutuklayıp hapse atmışlar.

- Peki ablam ne olmuş, onunla gelmemiş mi?

- Söylediğine göre Buse’nin hastalığı ortaya çıkınca hastanede kalmak zorunda kalmış kendisi…Yani senin anlayacan Buse hala Ankara’da ve hastanede…

-Hangi hastanede ?

-Orasını bilemiyorum, pek.İbn-i Sina mı,Numune hastanesi mi pek anlayamadım…

- Teşekkür ederim Selma abla,seni de rahatsız ettim.

-Benim elimden fazla bir şey gelmiyor Emine.Size yardımcı olurum dersem yalancı olmuş olurum.

Estağfurullah,bu kadar bilgi verdin ya,sağ ol.Fazlasına gerek yok.Ben er ya da geç ablamı bulacağım…

- Yine beklerim,Emine.bu sefer olmadı.Eve oturmaya da gelin,olmaz mı?...

- İnşallah,fırsat buldukça geliriz.Öncelikle ablam Buse’yi bulalım da…

- Emine,Selma’nın papağan marketinden ayrıldığında kafası bulanık,düşünceler darmadağınıktı.Şimdilik ne yapacağını kestiremiyordu.Eniştesinin cinayet işlemiş olmasını karşısında ürpermişti.Demek hapsi de boyladı ha diye aklından geçirdi.Ablası yapayalnız kalmıştı meydanda.Bir de uzak diyarlarda hastanede yatıyordu…Kimsesiz,tek başına…

Kucağındaki yeğeni Tamer’e sıkı sıkıya sarıldı.Çocuk,olanlardan habersiz bir şeyler anlatmaya çalışıyordu..Emine,onun yanaklarından sevgiyle öperken umudunu yitirmeden emin adımlarla varoşlardaki mahallesine doğru yöneldi…




(DEVAM EDECEK)